همانطور که میدانید، تست کردن هرچیزی پیش از عرضهی آن به بازار، جزئی جدایی ناپذیر از پروژهی شما خواهد بود. هر طراح و توسعهدهندهی اپلیکیشن برای صرفهجویی در هزینهها، جلوگیری از ضرر احتمالی و همچنین رفع تمامی باگها، لازم است که پیش از عرضهی عمومی اپلیکیشن، اقدام به تست کردن آن بکند. با توجه به آن که عرضه کردن هر اپلیکیشنی پیش از ارزیابی همه جانبهی آن، ریسک خطرناکی است، در این مقاله تصمیم گرفتیم تا شما را با انواع روشهای تست کردن اپلیکیشن، آشنا کنیم. این روشها شامل تست واحد، تست یکپارچگی، تست آلفا، تست بتا، تست استرس و کارایی است. با ما همراه باشید.
این تست، فرآیند تست بخشها یا واحدهای کوچک از اپلیکیشن است. به علت محدود بودن هر حوزه، تنها باید برای هرکدام از حوزهها قطعهی کد مخصوص به خودش را بنویسید. این کدها به این صورت هستند که برنامهنویس، تابع تستی را مینویسد که تابع اصلی را فراخوانی بکند و این کار به او کمک خواهد کرد که بداند که آیا نتایج واقعی با نتایج مورد انتظار همخوانی دارد یا ندارد. به عبارت دیگر، برنامهنویس با دادن یک سری نمونهی ورودی، خروجی آنها را چک میکند. تست واحد، دارای سه بخش است:
اجرای برنامه بر روی ماشین مجازی جاوا، که به آن تست محلی نیز میگویند.
تست واحد، برای بررسی میزان پایدار بودن برنامه.
تست تابع، که برای بررسی منطق اپلیکیشن است و طی آن متوجه میشویم که آیا برنامه، بدون خطا اجرا میشود و یا اجرا نمیشود.
این نکته را فراموش نکنید که تست واحد با تستی که برنامهنویس، خودش به صورت دستی انجام میدهد متفاوت است.
تستی است که در طی آن، انواع ماژولهای نرمافزاری، به صورت منطقی یکپارچه شده و همگی در قالب یک گروه، تست میشوند. هر پروژهای، دارای چندین ماژول است که این ماژولها همانطور که ذکر شد به صورت جدا توسط تست واحد، مورد ارزیابی قرار میگیرند. اما باز هم به دلایل زیر ممکن است که برنامهی شما هنوز دارای نواقصی باشد:
تست یکپارچگی دارای استراتژیهای متعددی به شرح زیر است:
تمامی کامپوننتها، طی یک مرحله، یکپارچه میشوند.
تست کردن توسط پیوستن دو یا چند ماژولی که از لحاظ منطقی به هم مرتبط هستند.
عملیات تست، جریان کنترلی مربوط به نرمافزار را از بالا به پایین دنبال میکند.
در این روش، هر ماژول در سطوح پایین با ماژولهای بالاتر، تست میشود.
در این روش، عدم تأثیرگذاری تغییرات اخیر کد، بر امکانات اپلیکیشن، مورد بررسی و تأیید قرار میگیرد. به عبارتی تست رگرسیون شامل پیدا کردن اشکالات نرمافزاری جدید، رگرسیونها در نواحی مشغول به کار و غیر فعال، پس از اعمال کردن تغییراتی مانند بهینهسازی، اعمال وصله و ایجاد تغییر در پیکربندی نرمافزار است. تست پسرفت را به علت دلایلی مانند اصلاح نواقص، رفع مشکلات اجرایی، افزودن امکانات جدید و تغییرات جدید در کد، انجام میدهند. تست رگرسیون را میتوان به چند شیوهی زیر انجام داد:
این روش، بسیار گران است چرا که همانطور که از نامش پیدا است، تمامی موارد، دوباره از اول تست میشوند.
در این روش، به جای اجرای مجدد تمامی Test Suit، بخشی از آن اجرا میشود.
این Test Caseها با توجه به نوع کسب و کار و الزام آنها به ترتیب، اولویتبندی میشوند
تست استعمال، یک تست مقدماتی است که بر روی ساخت اولیهی اپلیکیشن انجام میشود تا ثبات و آمادگی نرمافزار را برای بررسی روند و فعالیتهای بعدی تست، مورد بررسی قرار دهد. این تست، هیچ ارزیابی عمیقی را شامل نمیشود بلکه عملکردهای اساسی را در نظر گرفته و مورد بررسی قرار میدهد. از آنجایی که این تست بر روی ساختار نرمافزار انجام میشود، لازم است که یک تعریف اولیه از آن بکنیم. ساختار، یک نسخه از اپلیکیشن است که هنوز در حال تست است؛ تست استعمال نیز به بررسی ویژگیهای اساسی قابل توجه در ساخت نرمافزار میپردازد. نکتهی قابل توجه آن است که تست استعمال فقط عملکردهای اساسی و بدون جزئیات دقیق را مورد ارزیابی قرار میدهد. البته تست استعمال در پیدا کردن سریع نواقص نرمافزار، مفید و مؤثر است. این تست را میتوان به کمک اتوماسیون و یا با استفاده از روش دستی، انجام داد.
این تست، شامل ارزیابیهایی است که برای سنجش میزان کارآیی اپلیکیشن به کار میروند. این تستها عبارتند از:
برای سنجش میزان کارآیی سیستم در حالتی که بار آن به صورت طبیعی باشد، به کار میرود. بار عبارت است از تعداد متوسط کاربران وصل شده به اپلیکیشن.
این تست، برای ارزیابی کارآیی سیستم در هنگامی که حداکثر بار به آن متصل باشد، استفاده میشود.
این نوع تست برای ارزیابی میزان کارآیی اپلیکیشن، هنگامی که به مدت طولانی در زیر بار قرار گرفته باشد، انجام میشود.
به کمک تست کارآیی شما میتوانید یک ثبات معینی را برای اپلیکیشن خود تعیین کنید. همچنین برای یافتن شرایط رقابتی و موارد خرابی احتمالی در مواقع بحرانی، این تست، ضروری است.
این تست، در داخل خود سازمان توسعهدهندگان رخ میدهد. هدف از انجام این ارزیابی، شبیهسازی کردن محیط کاربری واقعی از طریق روش تست جعبه سیاه و تست جعبه سفید است. تست آلفا دارای دو فاز به شرح زیر است:
تست آلفا، قبل از انتشار محصول صورت میگیرد و در اصل اولین تستی است که پس از مستقل شدن محصول انجام میشود. با استفاده از تست آلفا میتوانید باگهایی را که در گذشته کشف نشدهاند را کشف و رفع نمایید. همچنین این تست باعث میشود تا کیفیت و عملکرد نرمافزار را پیش از انتشار، مورد ارزیابی قرار دهید.
این تست، توسط کاربران نهایی نرمافزار و برخی از کاربران شناختهشدهی اپلیکیشن انجام میشود. هدف از انجام این تست، بررسی عملکرد نرمافزار، پایداری، سازگاری و میزان اطمینان به اپلیکیشن است. انجام این تست، باعث تکمیل چرخهی ارزیابی است و به شما این امکان را میدهد که اپلیکیشن خود را در یک محیط واقعی و توسط خود کاربران بسنجید. مزیت این ارزیابی آن است که به شما این امکان را میدهد تا علاوه بر بررسی میزان کاربران و نظرات آنان، در آینده، آپدیتهای بهتری را برای اپلیکیشن خود داشته باشید. عواملی مانند تعداد شرکتکنندگان، مدت زمان تست و نحوهی ارسال این تست در موفقیت تست بتا، تأثیرگذار هستند. شایان ذکر است که مدت زمانی که تست آلفا به طول میانجامد حدودا ۴ برابر مدت زمانی است که باید برای تست بتا زمان بگذارید.
اهمیت ارزیابی و تست اپلیکیشن، پیش از عرضهی نهایی آن کاری بسیار مهمی است که باعث کشف نواقص شما در اپلیکیشن طراحی شده، میشود. با توجه به هزینههایی که شما بابت این طراحی پرداخت میکنید، اطمینان از درستی عمل اپلیکیشن، کاری بسیار منطقی به نظر میرسد. در این مقاله سعی شد تا تمامی روشهای ارزیابی اپلیکیشن را به طور کامل توضیح دهیم؛ امید است که با استفاده از این روشها و نظرات کارشناسان، اپلیکیشن بدون نقصی را طراحی و عرضه نمایید.